E agora, avisadas quedades, o que segue non é apto para todos os estómagos.
(A verdade é que é moito máis merda do que lembraba. Os pelos como escarpias: "Ante todo, y sobre todo, vivirá". Que linda mensaxe).
Co tempo, unha decátase de que modo foi exposta á propaganda antiabortista. E iso que, por fortuna, na miña casa nunca foron diso.
Eu souben desde ben pequena que hai fotos de recén nacido do meu irmán e non miñas porque unha compañeira da miña nai que foi vela cando naceu el levaba unha cámara fotográfica posto que aquel día collía un avión para acompañar a unha amiga a abortar a Londres. O episodio foime contado sen drama, pero si coa resignación de non entender por que unha muller adulta tiña que facer un peto entre as amigas e unha viaxe para someterse a unha intervención que tería que ser un dereito para ela.
Antes do ¿éxito? de Sergio Dalma, as que fomos algunha vez de convivencias ou campamentos tivemos que escoitar unha e un milleiro de veces, mesmo en situacións supostamente laicas, achádegos tirados da liturxia "para mozos", con guitarra e espírito cantautoril. Verbigratia:
(Se pensabades que o 'Ave, Lucía' de Sergio Dalma é creepy, preparádevos)
(E ela canta coma un gato atropelado).
Nesta bagaxe pop "provida" --por chamarlle algo-- terían cabida a moza de BUP, "que casi todas las asignaturas suspendió el año que preñada aquel chaval la dejó", que cantaba Sabina en 'Quién me ha riobado el mes de abril', e a "muchacha en flor por la que anduvo el amor regalando simientes", que rimaba Serrat en 'De parto'.
E, incluso, Juno, a heroína deslinguada e punk interpretada por Ellen Page, a tropezar na mesma pedra que as adolescentes chonis de 'Sixteen and pregnant' por moi lista que pareza. Que si, que a min a peli da factoría Apatow gustoume. Que non considero que se faga apoloxía (explícita, alomenos) do que chaman "vida" e que, incluso, os grupos de presión antiabortista quedan ridiculizados..., pero o guión de Diablo Cody non deixa de presentar unha historia na que triunfa o ben e a protagonista segue co seu embarazo e cántalle ao seu bombo cancións dos Smiths.
E a cousa é que as mulleres teñamos a capacidade de decidir, que non se nos trate coma inútiles, que non haxa que recorrer a un psicólogo que certifique que non estás capacitada mentalmente para a crianza. Porque iso é un acto de misoxinia.
Non é fácil atopar produtos da cultura de masas nos que unha muller que toma a decisión de abortar non sexa xulgada. Parecería que logo de tan "terrible" decisión todo acabase. Que non houbese máis. Que fose un estigma imposible de limpar.
Hai lustros que non corro o perigo de converterme en nai adolescente, pero cando unha é enferma crónica a decisión de quedar preñada, que debería ser persoal (ou consensuada coa outra parte contratante, se a houber), pasa a ser discutida co médico de cabeceira, o cardiólogo, a hematóloga, o endocrino, o reumatólogo, a ciruxana vascular e --xúrovolo-- ata o oculista. É unha exposición antinatural e violenta da túa intimidade que, seica ten xustificación porque os riscos poden ser moi elevados.
Coa lei de prazos para interrupción voluntaria do embarazo quedaba a seguridade de que, se algo vai mal --e poden ir mal moitas cousas-- existen opcións. Seguro que os quince señores que lle fixeron esta lei do nasciturus e dos dereitos (já) da muller embarazada a Gallardón consideran que son unha auténtica cadela --case que un doutor Mengele a practicar a euxenesia-- por non querer parir fillos enfermos. Criaturas que, por certo, ninguén me vai axudar a coidar e que non van ter garantidos nin os dereitos máis básicos tal e como están a deixar de famélico o estado de benestar. É moi cristián condear as familias e os propios nenos á miseria e á vulnerabilidade? Por que tanta teima co concebido e tanta indolencia ante o feito de que os nenos e as nenas (xa nados) españois son os que viven en meirande risco de pobreza de toda a Unión Europea, logo dos de Bulgaria e Romanía?
A ninguén se lle pasou pola cabeza que uns servizos públicos poderosos, unha educación e unha sanidade verdadeiramente universais, un sistema de axudas, subvencións e garderías públicas, baixas de maternidade e paternidade equiparadas e reducións de xornada ás que se poidan acoller por igual nais e pais repercutirían na redución dos índices de abortos? Non será máis positivo --e menos oneroso-- impulsar unha educación sexual integral, que favoreza o empoderamento das mulleres e o acceso aos métodos anticonceptivos que criminalizar as féminas por algo tan básico como é a xestión do seu corpo e da súa sexualidade?
Non é certo que teñamos abortado por riba das nosas posibilidades polo feito de que houbese unha lei de prazos. O aborto só é un problema para as mulleres alí onde é clandestino e se practica sen as máis mínimas garantías de hixiene e seguridade. O aborto é un problema cando se vitimiza e criminaliza a quen opta por non seguir adiante co seu embarazo. O aborto non é unha obriga, é un dereito das mulleres.
Islandia, que foi un dos primeiros países do mundo en garantir o dereito da interrupción voluntaria do embarazo ten a taxa de natalidade máis alta do mundo desenvolvido, de case que catro fillos por muller.
Os quince de Gallardón (ningunha muller entre eles, porque que saben as mulleres do que lles convén ás mulleres?) tamén fan desaparecer a vontade de non querer fillos nun intre determinado ou de non querelos nunca, en ningún momento, que é algo tan lexítimo como agoirar unha familia numerosa con nenos e nenas vestidos de uniforme de colexio relixioso.
Hai catro ou cinco meses coincidín cunha rapaza de vinte e poucos na farmacia. Pediulle á farmacéutica unha proba de embarazo. "Outra que anda por aí a foder a cirola quitada", podería recriminar algunha mente benpensante na liña do Foroda Familia. Pois non. "Es para mi madre --contou-- que no sabe si es que ha empezado ya con la menopausia o si se ha quedado embarazada". As mulleres que estabamos alí comentamos que un embarazo aos 45, cando unha xa criou tres fillos e fillas adultos, semella unha situación pouco atractiva. "Ben deitades agora dunha lei do aborto en condicións, que nos meus tempos...", dixo a máis vella da tertulia, unha señora de máis de oitenta anos.
Gallardón e Rouco Varela, que son dous seres a quen afecta sobremanera a posibilidade de empreñar, fixeron que fose ben efémera a lei "en condicións".
Volverán os pesadelos do predictor que se pinta de rosa.
(Publicado por A Fada Morgana o 27 de decembro de 2013)
Ningún comentario:
Publicar un comentario